
W warunkach naturalnych
powstaje dzięki pracowitości pszczoły miodnej (Apis mellifera) zbierającej nektar roślin miododajnych do ula by w nim powstał miód będący źródłem energii i zapasem pokarmu na zimę.
Wiosną, gdy temperatury przekraczają 10°C pszczoły zaczynają wylatywać z ula, by go oczyścić po zimie, rozpoznać teren i rozpocząć zbieranie nektaru, pyłku roślin oraz propolisu. Szukają pożytków i po powrocie do ula przekazują informację o odległości i kierunku pożytku w stosunku do słońca innym zbieraczkom specjalnym tańcem sygnalizacyjnym odbywanym na plastrze.
Młoda robotnica
pracująca tylko w ulu w 18-21 dniu życia osiąga dojrzałość, wykształca żądło i wylatuje z niego stając się jego strażniczką. Później rozwija koszyczki na tylnej parze odnórzy służące do transportowania pyłku i gotowa jest do pełnienia ostatniej roli swojego życia i funkcji w społeczeństwie roju. Zostaje zbieraczką.
Nektar
pszczoły wypijają nektar z kwiatów dzięki specjalnemu aparatowi gębowemu (gryząco-liżący) długości około 6 mm i gromadzą go w zbiorniku zwanym wolem miodowym.
Pyłek
elektrostatycznie przylega do włosków na ciele pszczoły, następnie dzięki szczoteczkom na wewnętrznej stronie nóg jest sczesywany i formowany w kulkę. Później wędruje do koszyków 3 pary odnóży i transportowany jest do ula.
Tam składowany w komórkach plastra ulega fermentacji – z niego powstaje pokarm dla młodych robotnic i pokarm królewski.
